Elodie

Mijn verhaal, geschreven voor onze dochter Elodie, voor later.

Met dank aan geweldige vroedvrouw Amy voor haar ondersteuning voor, tijdens en na de bevalling. ♡

Het moederschap. Wanneer begint dat? Bij de eerste fysieke aanraking van je kleintje, of de vlinders in je buik bij het zien van haar kloppend hartje op de echo? Of is het altijd daar geweest en ben jij altijd deel van mij geweest, lieve Elodie.

Wakker worden met een pijnscheut tussen mijn bekken om half vier ’s nachts deed mij beseffen dat je aangaf, mama, ik ben er klaar voor. Mama.
Een onzeker belletje later kwam Amy er aan, speciaal naar ons, in alle vroegte. Even rust houden, het komt langzaamaan op gang. Drie uur verder gaan de krampen over naar iets serieuzers.
Papa belt Amy nog eens op, het is half acht en de weeën duren langer. Ik voel dat ik kan meedeinen maar dat we samen in een storm dreigen te geraken. Ons bootje drijft het onbekende in.

Ik mag op mijn rug gaan liggen, drie centimeter ontsluiting. We kapseizen bijna. Ik voel me misselijk, dit is niet goed. Warmte heb ik nodig, oneindige waterdruppels op mijn rug, mijn hoofd, mijn billen en mijn benen. De rustgevende woorden van Amy doen me goed.
In mijn eigen bubbel, zonder aanrakingen van papa. Hoe lief ook.

Zo intens als dit had ik het niet voor ogen en hield ik het niet voor mogelijk, en toch voel ik het. Ik adem diep in en rustig uit. Als ik daar niet goed op concentreer is de pijn te hevig. Ik bons op de muur. Pijn. Laat het vloeien, hoor ik mezelf denken.

Mama, je bent er bijna. We gaan het samen doen.

Het gaat zo snel. Ik wil pijnbestrijding. Ik kan het zo echt niet nog uren volhouden. Kan ik dit wel zelf? Amy ziet dat ik aan het einde van mijn latijn zit. Ze belt met het ziekenhuis. Na drie kwartier kunnen we er terecht.

Nee, zeg ik. Wij gaan nergens naartoe. Ik ga hier, op ons bed, bevallen.
Zo zeker en angstig tegelijkertijd heb ik me nog nooit gevoeld.
Met hulp van papa en Amy gaan we naar ons bed en ik kruip het matras op. Ik pak de kussens vast en ik ga op handen en knieën zitten. Ik voel me nu intens verbonden met de duizenden generaties voor mij.
Na 20 minuten persen en zuchten, intussen in een wazige slaap vallen en alle mogelijke kracht geven, oerbrullen, ben je daar bijna. Je hoofdje staat en ik voel mijn lijf even in tweeën splitsen. Dan voel ik de emotie van papa, je gewicht verschuiven. Zijn handen tussen ons in. Amy juicht me toe en ik voel me zo trots en high van de hormonen! Yes!

Dan is het even heel stil. Het moment voordat je de eerste teug lucht uit deze wereld in je opneemt. En vervolgens jouw lijfje het mijne opzoekt, jouw helder blauwe ogen alle mooiste dingen van mij weerspiegelen.

Het moederschap. Het begint niet ergens, ik had het niet hoeven zoeken.
Het verwondert me, door alle nieuwe emoties en onzekerheden heen. Door de donkere wolk die over mijn kraamtijd hing, en de honderden keren ’s nachts opstaan die er op volgden. Door de band die je als moeder en dochter leert delen.

Het maakt me compleet als vrouw en het heeft mijn hart zo veel groter gemaakt, en ik koester de momenten.